دو حرفی

چه بی فروغ شکسته ای

چه بی درنگ بسته ای دلت به یک امید پوچ...

 

بگری ای دل غمین

بگری تا غبار غربت دلم ز آب دیدگان شب

بسان چشمه ی زلال دشت های عشق

بشوردو روان شود

 

منی که خسته ام ز عشق..

 

منی که خسته ام ز زضجه های یک دل غریب

دوان دوان ز کوچه های تنگ و تار

به جست جوی یک صدای دلفریب

 

صدا برایم آشناست..

صدای ساز مسافریست    که مثل من..

که مثل یک پرنده رها شده..  ز میله های تنگ تن

غزل غزل ز لحظه ها صدا شده

 

منتظر